Zeepaard

Als eerste voorzorgsmaatregel dienen de pasgeborenen direct te worden overbracht naar een kraamkamer of een klein bakje. Gezien hun grootte en gebrek aan kracht lopen ze het gevaar verstrikt te raken in de pompen, filters, algen, enz. die zich in het aquarium bevinden (controleer of dit het geval is en maak ze los). Indien er geen kraamkamer kan worden ingericht, bedek dan alle roosters en openingen (in- en uitgangen) van betreffende apparaten met netten of gaas (nylon, plastic), voorzien van zeer kleine gaatjes om een goede circulatie van het water niet te belemmeren. Men kan de klein zeepaardjes in ieder geval beter afzonderen in een verkleinde kalme ruimte, waardoor ze zich beter kunnen verplaatsen en voedsel kunnen opnemen. Ook is er minder gevaar voor ongelukken, zoals verstikking door het opzuigen van zeer kleine algen, vezels e.d., onvrijwillige verplettering door een volwassene of het worden meegesleurd door een te sterke stroming, enz.

Het is dus belangrijk om een kraamkamer of een klein bakje te kopen of te maken die in de behoefte voorziet. De kleine zeepaardjes hebben gedurende de eerste 2 maanden maar weinig ruimte nodig (er kunnen er een tiental tot die leeftijd in een standaard kraamkamer worden gehouden). Kies voor een model met kleine gaatjes aan de zijkant in plaats van spleten, want daar kunnen ze met hun staart of lichaam in blijven vasthangen en er kan ook voedsel door verloren gaan. Een bosje caulerpa is zeer geschikt ter ondersteuning. Het is soepel en natuurlijk materiaal en ze kunnen er goed in rusten of slapen. Leg geen kiezel op de bodem, want dat maakt het zoeken naar voedsel alleen maar moeilijk.

Beweeg de kraambak regelmatig in het aquarium op en neer om het water te verversen en te zuiveren. Regelmatig onderhoud is noodzakelijk en hangt af van de aanwezige afvalstoffen, vervuiling en de absorptiecapaciteit van het aquarium. De regels voor het onderhoud van de bak blijven in principe hetzelfde. Een sifon komt niet in aanmerking, omdat de kleintjes erdoor kunnen worden opgezogen. Het overbrengen naar een tweede kraamkamer is de ideale oplossing. Het is ook mogelijk om de uitwerpselen, voedselresten, enz. met een kleine (nylon) keukenzeef te verwijderen, zonder de dieren te verplaatsen. Hierbij moet men echter wel steeds goed opletten geen diertjes te verwonden of te vangen. Deze methode vereist tijd, geduld en langzame bewegingen.

Een keukenzeef is erg praktisch en kan ook van dienst zijn bij het veilig overzetten van zeepaardjes van alle grootten en leeftijden, maar met name wanneer ze een lengte van ongeveer 10 mm hebben. Of het nu gaat om volwassen dieren of pasgeborenen, ze komen niet graag vast te zitten in een schepnet en het zonder schade bevrijden van een pasgeborene uit een schepnet is praktisch onmogelijk. Indien men niet over een zeefje beschikt, kan men de diertjes nog beter voorzichtig in de hand pakken. Men dient dan de handen eerst goed te wassen en/of te desinfecteren. Dit geldt trouwens voor iedere handeling in of met betrekking tot een aquariumbak. Het in de hand nemen van een zeepaardje vereist uiterste voorzichtigheid en mag niet te lichtzinnig worden opgevat. Men kan het beter niet doen als er andere oplossingen voorhanden zijn, want men kan bijvoorbeeld de beschermende slijmlaag beschadigen of door een enkele verkeerde handeling onherstelbare schade aanrichten. Geschikt en schoon materiaal is de minst gevaarlijke oplossing.

Bij het grootbrengen van jonge zeepaardjes wordt vaak een beroep gedaan op uw fantasie, doe-het-zelfvaardigheden en kennis.

Voor de tropische wateren levenden dissoorten, een tweede voorzorgsmaatregel bestaat uit het constant houden van de watertemperatuur op minimaal 26 graden, terwijl het water in perfecte staat dient te zijn. De allerkleinsten zijn nogal kouwelijk en erg kwetsbaar. Een geleidelijke temperatuurstijging tot 29 graden wordt verdragen. Elke nog zo onbeduidende verandering in de parameters van het water die voor een volwassen dier misschien geen gevolgen zou hebben, kan bij een pasgeborene in zeer korte tijd tot de dood leiden. De volgende ochtend zouden alle kleintjes al opgerold op de bodem kunnen liggen. Uiterste nauwkeurigheid is dus geboden.

Voor de in subtropische wateren levende diersoorten, dient men in principe een temperatuur van 23 graden aan te houden, maximum betraagt 25 graden.

Voor de in gematigde wateren levende diersoorten dient men in principe een temperatuur van 20 graden aan te houden, maximum betraagt 22 graden.

De kleine zeepaardjes dienen tot 2 maanden in de kraamkamer te worden gehouden, d.w.z. tot het moment dat we er zeker van zijn dat het voedsel voor volwassen dieren goed wordt opgenomen en dat de pompen en filters geen gevaar meer vormen. Indien nodig houden we ze langer in de kraamkamer. Indien de ruimte het toelaat, is het aan te bevelen om de jonge zeepaardjes tot 3 maanden in de afgezonderde kraamkamer te houden. Dan hebben ze namelijk de volwassen leeftijd bereikt. Een volwassen dier kan best enkele dagen uit zijn eigen natuurlijke omgeving worden gehaald. Dit moet men echter vermijden bij een jong dier, dat zich helemaal verloren zal voelen. Hij zal misschien niet meer eten of de grootste moeite hebben om te vinden wat hij nodig heeft, omdat hij in de war is, door gebrek aan ervaring of door de aanwezigheid van een bodem, terwijl hij nog niet veel reserves heeft opgebouwd. In de diverse stadia komen er wel eens sterfgevallen voor, hetgeen echter niet verontrustend hoeft te zijn. De wetten van de natuur bepalen dat alleen de allersterksten overleven. Een overlevingspercentage van 95% is echter mogelijk, als men zich maar aan de basisprincipes houdt.

Vanaf de definitieve plaatsing in het aquarium is het aan te bevelen om uit voorzorg nog de openingen (pompen, filters) zoals hierboven omschreven, te beschermen totdat de zeepaardjes de leeftijd van 4 tot 5 maanden hebben bereikt, afhankelijk van hun grootte. Het groeitempo is niet bij alle pasgeborenen hetzelfde. Sommige exemplaren kunnen lange tijd erg klein blijven, zonder aan dwerggroei te lijden. Zelf had ik een aantal zeepaardjes met een lengte van 1,5 cm, terwijl hun broertjes en zusjes al 3 cm lang waren. Het zijn echter prachtige volwassen exemplaren geworden die zich uitstekend voortplanten.

In tegenstelling tot wat je in sommige geschriften ziet, vergeet ook de kleintjes niet. Iedereen verdient een kans!!!

Babys voeding

Bij de geboorte beschikken de jonge zeepaardjes alleen een kleine voedselreserve ongeveer 4 tot 6 uur. Ze zijn echter zeer goed in staat te eten, waardoor ze directe verzorging nodig hebben. Jammer genoeg is er niet veel te krijgen voor diertjes van dit formaat. De pasgeborenen voeden zich voornamelijk met micro-plankton. Er is een product in de handel verkrijgbaar, maar dat zorgt voor een enorme vervuiling van het aquarium. Een andere oplossing is het houden van infusiediertjes.

Het meest eenvoudige, maar overigens zeer gewaardeerde voer zijn artemiaslarven. Deze techniek zorgt echter wel eens voor problemen vanwege de kwaliteit van de verkochte eitjes. Om een perfecte scheiding te hebben tussen de eitjes en de larven is het verplicht broedplaatsen (zoutgehalte 1017 - omringende temperatuur) aan te schaffen of te maken. Let er ook op dat er nooit eierschaal in het aquarium terechtkomt. De kans bestaat dat baby zeepardjes die opeten en kort nadien sterven. Men moet eveneens ingevroren of levend cyclopenlarven geven (of anderen copepoden) als aanvulling, afwisseling of vervanging. Hiermee wennen de zeepaardjes geleidelijk aan een inerte voeding en ze zullen later makkelijker over kunnen gaan op ander voer. U kunt eveneens het micro-plankton zoals rotiferen proberen. Op deze leeftijd hebben ze een kleine mond, maar een grote eetlust. Men dient dus te zorgen voor grote porties, minimaal vier keer per dag, met regelmatige tussenpozen van 3 tot 4 uur.

Overdag zullen de baby zeepaardjes genoeg eten om verzadigd te zijn gedurende de nacht.'s Nachts hebben ze dan ook niets meer nodig, maar ze dienen 's ochtends in alle vroegte weer te worden gevoerd. Het regelmatig toevoegen van oplossingen met vitamines en sporenelementen aan het aquariumwater, verhoogt de kans op succes.

Indien men niet beschikt over artemiaslarven bij de geboorte of indien de pasgeborenen ze tijdens de eerste dagen niet graag eten, kunt u gedurende ten hoogste drie dagen gedroogd voer gebruiken. Een combinatie van twee soorten gedroogd voer, waarvan de één bestaat uit melkproducten, vissen, weekdieren, granen, gist en algen en de ander uit gedroogde culturen van aan infusiediertjes verwante micro-organismen blijkt zeer geschikt, maar dient wel eerst zorgvuldig tot poeder te worden vermalen.

Vanaf de leeftijd van 1,5 tot 2 maanden kunt u geleidelijk diepgevroren artemias voor volwassenen gaan voeren. Geef ze echter wel de kleinste exemplaren of maak ze zo klein dat ze toch nog op een dier lijken. Indien u dat niet doet, zou dit kunnen leiden tot dood door verstikking of het weigeren van voedsel. Vermijd om dezelfde redenen te levendige of sterk in grootte verschillende artemias. Diepgevroren mysis veroorzaken zelfs in verkleinde vorm dezelfde ongemakken vanwege de structuur van hun staart en hoofd. Beperkt u zich dus tot artemias en houdt u zich aan de hierboven genoemde voedingswijze, totdat alle zeepaardjes eten. In het geval dat artemias zouden worden geweigerd, kunt u cyclopen en de artemiaslarven blijven voeren totdat artemias voor volwassenen worden geaccepteerd. Indien één of meerdere individuen nog altijd terughoudend zijn, probeer het dan met een paar van te voren met de vingers fijngewreven, zeer kleine mysis. Ga hierbij heel voorzichtig te werk, met het oog op verstikkingen!

De jonge zeepaardjes kunnen nu geleidelijk aan overgaan op het voedsel voor volwassenen. Met 6 tot 7 maanden kan men in principe mysis en artemias (al dan niet levend) van alle grootten voeren.

Ondanks alle inspanningen kan het toch voorkomen dat uw jonge zeepaardjes ergens in stikken. Voorbodes hiervan zijn schokkend zwemmen, draaierigheid, opwinding, onregelmatige ademhaling, het met tussenpozen met de snuit "slaan", het plotseling naar de bodem duiken. Bij de eerste symptomen dient u het betreffende zeepaardje, voor zover hij nog ademt, voorzichtig tussen twee vingers op te pakken. Door hem vervolgens zeer voorzichtig op (hoofd naar beneden) en neer te schudden, zal het ingeslikte voorwerp worden uitgestoten. Zodra het stukje zichtbaar wordt, kunt u het eventueel uit de snuit verwijderen.

Het kan op alle leeftijden voorkomen dat bepaalde zeepaardjes weigeren iets te eten en sterven, zonder dat men hier iets aan kan doen. Dit hoort bij een van de minder aangename kanten van het kweken.